Μου τραγουδάς ψυθιριστά στο αυτί μου ,αναμνήσεις . Έρχεσαι από τα παλιά να μου ξυπνήσεις μνήμες γλυκιές που χάνονται στην ομίχλη του παλιού τότε ..
Μα τώρα καλέ μου είμαι άλλη και εσύ αγκάλιασες μια γυναίκα που την θυμάμαι αμυδρά .Να, σαν εκείνο το απόγευμα, στο δάσος .. ξέρεις .Αυτό που παλεύω να θυμηθώ αλλά μια σκιά μονάχα έχει μείνει .. και εσύ κοιτάζεις με ύφος θυμωμένο . Πως μπόρεσα τέτοιες στιγμές να τις ξεχάσω !
Πως να σταθώ απέναντι σου τώρα ? Εσύ είσαι αλλού και εγώ πολύ πιο μακριά .
Σαν κάτι μέσα μου και πάλι να κινείται . Αλλά δεν ξέρω που να το βάλω να σταθεί .Στο τότε ή στο τώρα ? Σε ποιά γυναίκα να το παραδώσω ? Σε αυτήν που ήμουν κάποτε , που έλιωνε σε ένα σου βλέμμα ?
Μα αυτή ήτανε αδύναμη .Δεν ήξερε να δώσει , αυτό που τότε δεν ήξερε ότι είχε μέσα της , κρυμμένο.
Δεν ήξερε τίποτα πέρα από αυτό, που οι άλλοι της είπανε πως είναι εντάξει για να νιώθει . Αυτή που είχε τόσες ανασφάλειες και τόσα μη, μες στο μυαλό της .Και ας φάνταζε στα μάτια σου ελεύθερη . Καθόλου δεν ήτανε έτσι . Ήξερε τόσο καλά