Έρωτας στα γήινα σεντόνια-Άννα Μιχαηλίδου

Μου τραγουδάς  ψυθιριστά στο αυτί μου ,αναμνήσεις . Έρχεσαι από τα παλιά να μου ξυπνήσεις μνήμες γλυκιές που χάνονται στην ομίχλη του παλιού τότε ..
Μα τώρα καλέ μου είμαι άλλη και εσύ αγκάλιασες μια γυναίκα που την θυμάμαι αμυδρά .Να, σαν εκείνο το απόγευμα, στο δάσος .. ξέρεις .Αυτό που παλεύω να θυμηθώ αλλά μια σκιά μονάχα έχει μείνει .. και εσύ κοιτάζεις με ύφος θυμωμένο . Πως μπόρεσα τέτοιες στιγμές να τις ξεχάσω !
Πως να σταθώ απέναντι σου τώρα ? Εσύ είσαι αλλού και εγώ πολύ πιο μακριά .

Σαν κάτι μέσα μου και πάλι να κινείται . Αλλά δεν ξέρω που να το βάλω να σταθεί .Στο τότε ή στο τώρα ? Σε ποιά γυναίκα να το παραδώσω ? Σε αυτήν που ήμουν κάποτε , που έλιωνε σε ένα σου βλέμμα ?
Μα αυτή ήτανε αδύναμη .Δεν ήξερε να δώσει , αυτό που τότε δεν ήξερε  ότι είχε μέσα της , κρυμμένο.

 Δεν ήξερε τίποτα πέρα από αυτό, που οι άλλοι της είπανε πως είναι εντάξει για να νιώθει . Αυτή που είχε τόσες ανασφάλειες και τόσα μη, μες στο μυαλό της .Και ας φάνταζε στα μάτια σου ελεύθερη . Καθόλου δεν ήτανε έτσι . Ήξερε τόσο καλά
να κρύβεται! Και όλους τους ξεγέλαγε εκτός από τον εαυτό της . Ξέρεις , με κάνει να γελώ πολλές φορές όταν την θυμάμαι  ..

Τώρα όμως , θέλω να ζήσω κάτι καινούργιο, που δεν το έχω δει .Κάτι που μέσα μου θα κλείσει τα κενά του τότε .Να κοπεί με μιας θέλω ,το νήμα του χρόνου και να βρεθούμε στο άχρονο αγκαλιά .Χωρίς κλωστές να μας ενώνουν , με καμιά άλλη στιγμή, εκτός από το τώρα ,το αιώνιο .
Και να , έτσι , μια στιγμή και ένας αιώνας μαζί ,σφιχτά αγκαλιασμένοι .Να σβήνεις μέσα μου , να χάνεσαι και εγώ να βλέπω τον χαμό σου ..

Εκεί να βυθιστούμε μαζί και να ψάξουμε μέσα στο πάθος μας  ,την λύτρωση , μέσα στα βάθη της ψυχής μας .Εκεί που πάντα είμαστε μαζί .Εκεί που συμφωνήσαμε ,να βρισκόμαστε για πάντα . Σε μια διάσταση ,που τώρα τα μάτια μας δεν βλέπουν και οι γήινες αισθήσεις μας , δεν μπορούν να τις αγγίξουν .

Εκεί κάναμε την συμφωνία μας , να περάσουμε μαζί ,αυτά  που θα μας δώσουν την χαρά να βρεθούμε και να ζήσουμε μαζί το φως . Μέσα από το μοίρασμα της ψυχής μας .
Ξέρω ότι με αγαπάς αιώνια και πάντα μου κρατάς το χέρι , εκεί. Εκεί ,που μοιράσαμε ψυχή και δώσαμε όρκο , να ζήσουμε θεό , μέχρι τα μύχια της ύπαρξης μας .Και ναμαστε τώρα εδώ κάτω , χαμηλά ,πάνω στα βρώμικα σεντόνια , της γήινης , βαριάς ζωής μας .

Στάσου ακίνητος , αγκάλιασε την ψυχή μου να σε νιώσω πάλι να ταράζεις το είναι μου . Θέλω καταιγίδα να ζήσω , γιατί τώρα ξέρω !
Ξέρω πως , για να προχωρήσω ,πρέπει να γκρεμίσω ότι παλιό έχω μέσα μου . Αλλά πως να χτίσω το καινούργιο , όταν όλα πια τα έχω τόσο καλά ταιριασμένα ?

Ρίξε τον κεραυνό να καούνε τα παλιά , να γίνουνε αιθέρας . Να εξαυλωθούν μέσα στην φωτιά του έρωτα . Του έρωτα που μόνο με δονήσεις θεϊκές , ξέρει να κινεί τα σώματα μέχρι τις άκρες της ύπαρξης και να ριγούν τα σύμπαντα .Άναψε την φωτιά λοιπόν ,να πέσω μέσα της, μέσα της και εσύ , να αλλάξουν όλα, να μετουσιωθούν !

Και εγώ θα είμαι μια άλλη .Κάποια που σε μια άλλη ζωή , θα θυμηθείς ,ότι την ερωτεύτηκες ξανά ότι ενώθηκες μαζί της ..
Μαζί πάντα θα είμαστε και ας χωρίζουμε για λίγο .Τι είναι το λίγο μπροστά στο αιώνιο τώρα ?
Να , θέλω μόνο,  τώρα , που βρεθήκαμε ξανά ,να με αγκαλιάσεις σφικτά και να μου πεις ,σε αγαπώ δεν το θυμάσαι ?

Άννα Μιχαηλίδου
Βιωματική θεραπεία